venres, 19 de abril de 2024

Visita de alumnado bretón e recital colaborativo de poesía

 Hoxe na biblio acollemos a un grupo de alumnado bretón da optativa de castelán que, ademais de visitar o centro, participou nun recital poético moi especial.

A actividade consistiu en dividir en pequenos trociños tres poemas de Celso Emilio Ferreiro. Tiveron, xunto co noso alumnado de 3ºESO B compoñer de novo os poemas e recitalos en grupo, cada un o seu trociño (coa axuda de que estaban numerados e o texto estaba en cores diferentes para cada poema).

O alumnado local e visitante colaborou e axudouse, e os visitantes amosaron unha grande afouteza e un fantástico oficio lendo en galego! O piano da biblioteca acompañou o recital, que foi aberto pola profe Teresa Devesa recitando magníficamente Longa noite de Pedra.

Deixámosvos os tres poemas de Celso Emilio recitados colaborativamente e o album de fotos con algún vídeo. Repetiremos!


ESPERANZA

Erguerémola espranza

sobre ista terra escura,

coma quen ergue un facho

nunha noite sin lúa.

 

Marcharemos cinguidos

polos duros segredos

dunha patria soñada

á que non voltaremos.

 

Non sabrán o camiño

que pra entón colleremos.

Longos ríos de brétema,

longos mares de tempo.

 

Tripulantes insomnes

na libertá creemos.

Viva, viva, decimos

aos que están no desterro

e soñan cun abrente

de bandeiras ao vento.

 

Adictos da saudade, que levades a luz polos vieiros.

¡Saúde a todos, compañeiros!

 

Celso Emilio Ferreiro

Longa noite de pedra

 

 

OS RATOS

Un rato é unha cousa que se move,

unha cousa que vive nos sobrados

e ten un corazón pequerrechiño

e dous ollos de vidro sempre acesos.

 

Unha cousa que vai furando as tebras,

xurde correndo, pasa, fuxe, líscase.

Un rato é unha cousa que está viva

un intre só, dempóis xa non é nada,

sombra nas sombras mestas dos buratos.

 

A noite é un burato sin orelas

pra os homes, tristes ratos sin acougo.

 

Un home é unha cousa que cavila,

cismando sempre, sempre amargurado,

fuxindo de outras cousas que rebulen,

revolvendo papeis,

decote rebulindo,

sempre con presas, atafegado sempre.

camiña, chouta, avanta nos buratos,

nos sobrados do mundo,

nas estradas da vida,

nas pedras,

no vento,

nas rúas,

nos seos das mulleres.

 

Un rato é unha cousa que se move.

 

Escóitame Walt Disney, ¿ónde estabas

que os meus soños de pombas non te viron

cando o meu corazón inda era neno

e había carabeles nos meus ollos?

 

Celso Emilio Ferreiro en O soño sulagado

  

POEMA NUCLEAR

¡Qué ben, que a bomba ven co seu rebombio!
A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo,
A bomba con aramios, con formigas,
con fornos pra asar meniños loiros.
A bomba ten lombrices, bombardinos,
vermes de luz, bombillas fluorescentes,
peixes de chumbo, vómitos, anémonas,
estrelas de plutonio plutocrático,
esterco de cobalto hidroxenado,
martelos, ferraduras, matarratos.

A bomba, bong. A bomba, bon amigo.
Con átomos que estoupan en cadeia
e creban as cadeias que nos atan:

Os outos edificios.
Os outos funcionarios.
Os outos fiñanceiros.
Os outos ideais.
¡Todo será borralla radioaitiva!

As estúpidas nais que pairen fillos
polvo serán, mais polvo namorado.

Os estúpidos pais, as prostitutas,
as grandes damas da beneficencia,
magnates e mangantes, grandes cruces,
altezas, escelencias, eminencias,
cabaleiros cubertos, descubertos,
nada serán meu ben, si a bomba ven,
nada o amor, e nada a morte morta
con bendiciós e plenas indulxencias.

¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño
amable primavera faise cinza
de vagos isótopos placentarios,
de letales surrisas derretidas
baixo un arco de átomos triunfaes.

A bomba, ¡bong! a bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas,
axiña ven, vela aí ven, bon amigo.

¡Estános ben! ¡Está ben! ¡Está bon!
¡¡¡Booong!!!

Celso Emilio Ferreiro en O soño sulagado


Velaquí o testemuño gráfico: Preme na imaxe para acceder á galería!



Ningún comentario:

Publicar un comentario