PRESENTAMOS... O NOSO CERTAME DE RELATO BREVE "CELSO EMILIO FERREIRO" (Na súa XXXVII edición!)

 

Con todos vós, o noso Certame de Coplas!!!

 

XXXVI Certame de relato breve Celso Emilio Ferreiro

 Atento todo o mundo! Unha nova edición do noso certame anual!!!

Xa temos premio para o noso Certame literario!

 E a gañadora do noso Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro é 

Celeste de Cristófaro Rodríguez, 

de 3ºESO B, con "10 de Setembro". Parabéns! Moi merecido recoñecemento!

10 de setembro

Remataron as vacacións. Setembro dá paso a outro curso académico. A maioría de rapaces e

rapazas non están dispostos a querer deixar atrás o verán e voltar a estudar...

Unha moza, Uxía, aínda segue durmindo. O feito de que hoxe comecen as clases non lle supón unha

ledicia precisamente. Si, sabe que hoxe empeza o curso, pero prefire quedar a durmir. Con sorte,

con moita sorte, súa nai esqueceríao e pensaría que hoxe aínda é un día máis de vacacións... Non

quere voltar ao instituto despois do que pasou no curso anterior. O último día sentiuse moi aliviada

de que por fin acabase todo... Foi cando decidiu quedar na casa durante todo o verán.

Unicamente saíu para pasar uns días onda a súa avoa, ao carón da praia, en Baiona. Alí ninguén a

coñecía e non podían facerlle dano. Non tería que volver escoitar palabras que a ferían.

- Nena! Uxía! Esperta que hoxe tes clase! – Berrou miña nai toda alporizada.

- Xa vou mamá! E non fai falla tanto barullo, que me doe a cabeza -. E eu que pensaba que non se ía

decatar... Agora vou ter que prepararme en cinco minutos, co que me custa moverme polas mañás.

Uxía baixou as escaleiras cara á cociña. Alí agardaba a súa nai que xa estaba rematando de tomar o

café, coma sempre, ás présas para non chegar tarde ao traballo. Deulle un bico e saíu pola porta.

A rapaza púxose a quentar un café con leite no microondas. Sacou unhas galletas da lacena e

deixounas enriba da mesa. Colleu o café e sentou a almorzar...

- Xa non te lembrabas de min verdade? Pensabas que che ía resultar doado deixarme de lado?

- Podes parar de darme a lata? Estou farta! Sabes canto tempo me custou deixar de pensar en ti e

de esquecer todas esas parvadas que me dicías?

-Veña, muller. Non é para tanto. Sabes moi ben que che gusto dende que eras pequena. A que

veñen tantas queixas agora?

- Sabes que? Marcho. Non son quen de aturarte máis.

A rapaza deixou o café morno e as galletas enriba da mesa e subiu correndo ao seu cuarto. Pechou

por dentro e meteuse na cama. Choraba. Xa o tiña decidido: hoxe non iría a clase, non estaba

preparada para que todo o mundo a vise e menos despois do que sucedera antes das vacacións...

Tras un bo anaco, deuse a volta e púxose boca arriba enxugando as bágoas. Quería estar tranquila.

Quería saber por que diaños lle pasaba isto a ela. Acaso hoxe non son normais todos os tipos de

corpos? Que pasaba se tiña un par de kilos de máis? E que? Que acontecía se non era delgada e

esvelta como as súas compañeiras? Non estamos no século XXI, onde se promove a diversidade de

persoas?

Uxía aferrouse ás mantas con forza, estaba chea de ira e impotencia... Veñen á súa cabeza os berros,

os empurróns, as humillacións... As palabras que a ferían perseguíana constantemente. Os insultos

escritos con pintura para os beizos no espello do baño, as indirectas do profesor de educación física,

as mensaxes anónimas que lle mandaban onde lle dicían de todo...

Estaba cansa de chegar á clase cun sorriso forzado, falso, de escoitar merdas de todos e aparentar

que non lle facían dano, de ir de compras coas amigas e probar unha chea de vestidos que nunca a

convencían, de odiar verse no reflexo de todos os espellos e chegar á casa e non poder probar

bocado, porque a súa conciencia non lle deixaba...

Decidiuno, sen máis. Había moito tempo que se sentía así, con moitas preguntas esparexidas na súa

cabeza, preguntas que se amoreaban, porque nunca lles atopaba unha resposta, formando un nó,

ao igual que a comida no seu estómago.

De súpeto, ergueuse. Saíu tomar o aire ao balcón do cuarto. Mirou para as barras e pensou que

quizais era un estorbo para todo o mundo, seguro que estarían mellor sen ela. Xa non sufriría máis,

xa non tería que pasar días enteiros sen comer ou días nos que lle podía máis a ansiedade e comía

demasiado... Xa non lle provocaría problemas á súa nai e non tería que sufrir máis acoso na clase...

Subiuse enriba dos barras do balcón. Pechou os ollos e fíxoo...

XXXV Certame de relato breve Celso Emilio Ferreiro

 Atentos, atentas!!!

Certame de Relato Breve 2022

 Atentos e atentas! Aproveitade esta fin de semana para ir comezando os vosos relatos!

Relato gañador do XXXIII Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro

Damos os parabéns a Andrea Victoria Rodríguez Fariña polo seu relato titulado Distopía: foi o gañador nesta XXXIII edición do certame. Achegámolo completiño para que o disfrutedes. Que aproveite!

DISTOPÍA

Sentín a alguén sacudindo o meu brazo, chamando polo meu nome. -Veña, érguete- dicía cun ton amigable un dos meus compañeiros de traballo.- Chámate o xefe, di que é unha emerxencia, así que vai rápido.

“Maldición, outra vez” pensei, mentres trataba de mover sen éxito as miñas extremidades. Esperei uns minutos e logrei relaxarme, para logo levantarme e murmurar cara o meu compañeiro -Grazas, sinto as molestias.- Partín o máis rápido que puiden até chegar á oficina do xefe, quen esperaba impaciente, tendéndome uns papeis.

-Xa sei que só te encargas de reparar os filtros de osíxeno dos árbores de toda a cidade, pero ti es o mellor enxeñeiro da cidade. Tes que atender esta urxencia canto antes.- recibiume sen preámbulos.- Houbo un fallo grave no principal sistema enerxético, o que se atopa nas aforas do sur da cidade.- explicou firmemente e sen sequera verme. -Non podemos permitir á cidadanía perderse as finais da liga de fútbol, iso exaltaríaos e non queremos que a policía interveña, non?- continuou con un ton irónico e ameazante para que eu sexa consciente da importancia do asunto.

-Si, señor.- respondín sen dubidar -Tan grave foi o fallo que é necesario ir até alí? Non se puido controlar co mantemento mensual?- preguntei e arrepentinme ao segundo. Estaba cuestionando a eficacia do sistema.

-Se non te encargas rápida e eficientemente do asunto, non seguirei obviando a túa condición e perderás o traballo.- afirmou sen mostrar emoción ningunha. Levantouse e situouse fronte de min. -Recorda: calquera cousa que vexas ou escoites queda só para ti. Non cuestiones, non divulgues, non penses ou perderás máis que o teu traballo.- a gravidade da súa voz, a frialdade dos seus ollos e a seguridade das súas palabras enchéronme de medo, facendo que deixara de sentir os brazos. -Asina os papeis e marcha.- obedecín o seu mandato ca pouca forza da miña man, e cunha inclinación de cabeza como despedida, saín do edificio aínda co temor no meu corpo.

Camiñei até a estación de autobuses, observando a limpeza e pulcritude das instalacións, dun branco impoluto. Busquei o bus coa ruta correspondente ao meu destino e esperei a que chegara, xunto a un señor de mediana idade que lucía pálido, delgado e luído, quen ollaba a súa carteira; desta caeu unha foto dunha rapaciña e o home recolleuna temoroso mirándome con horror, dado que unha das leis fundamentais é non levar obxectos ou vestimenta allea á establecida. -Non o podo denunciar, non vin nada.- murmurei e apartei a mirada. -Moitas gracias, de verdade, con sei como podo pagarllo.- bisbou con verdadeira gratitude na súa voz.- Deixando de arriscar a súa vida.- respondín cun aceno de tristeza.

Logo chegou o bus e subín, sentándome ao lado da fiestra. Observei a perfección dos edificios e da xente, sempre coa rutina frenética do traballo e impresos neles a frialdade da alegría finxida, encabezados por un ceo azul vivo e un sol vibrante, case que artificial. Tras dúas horas de camiño saín do centro da cidade, notando a crecente

decadencia e falta de coidado nas edificacións, con escasa xente nas rúas, máis sucias e decrépitas. 

“Agora xa sei porqué no permiten á xente abandonar o centro”, divaguei nos meus pensamentos mentres vía ás patrullas ir e vir, entrar nas casas e inspeccionar ás persoas, escoitando gritos e disparos de cando en vez, “así que están a seguir con iso despois de tanto tempo... dende logo, non cambiaron en nada”.

A morriña invadiume cando pasei pola aquela parada de bus. Pechei os ollos para relaxarme, e antes de que pasase outra vez, fun precavido e tomeime unha pastilla. “A ver se de verdade funcionas” roguei, suspirando.

Abrinos e atopeime cos bloques de vivendas lúgubres baixo un ceo pardo e sen brillo, mentres escoitaba os berros dos nenos no autobús. Viña acompañado polo meu mellor amigo, quen ollaba de esguello ao condutor.

“Noticias de última hora: produciuse un secuestro na sede do goberno tras a vitoria da oposición...”

-Que di ese? -bisbou achegándose á miña orella, sinalando ao home. Tentei prestar atención ao que murmuraba, até que logrei descifrar algo.

-Algo como...”gañaron as eleccións”, pero non o entendín moi ben- respondín no mesmo ton.

-Ah, cousas de política. Cando estou na casa iso é o único sobre o que fala o meu pai, pero non deixa que o escoitemos...non é unha cousa “para nenos”. -afirmou un pouco decepcionado pola miña resposta, pero non lle prestei atención, xa que trataba de escoitar ao condutor, sen éxito.

Ao chegar á parada baixei, e só puiden escoitar as verbas que quedarían na miña cabeza para sempre...”É o principio do fin”.

Chegando a casa, escoitei prantos dende o piso de enriba, metinme dentro o máis rápido que puiden e deixei a porta aberta para ver o que pasaba. Uns homes armados subían polas escaleiras; de súpeto, nai pechou a porta e tapoume a boca, pondo o seu dedo nos beizos en xesto de silencio, mirándome aterrada.

-Soltádeme xa! Non! -escoitouse levemente- Non, non! A elas non, levádeme só a min! -os berros resoan cada vez máis forte- Suplícovolo, deixád... -un golpe xordo que foi seguido por xemidos. Un gran silencio inundou o edificio.

Nai agarroume do brazo e levoume á miña habitación, axeonllouse e abrazoume. -Non dubides, non preguntes e só confía en ti- díxome cunha voz suave pero firme. Asentín e aperteina, sentindo o medo que ámbolos dous tiñamos.- A cea está lista, vamos. - nai sorriu e comemos, escoitando a radio en silencio.

O día seguinte sigo o mesmo traxecto, longo coma o demo. O bus está baleiro por estaren eu na primeira parada, polo que pecho os ollos e dedícome a gozar da tranquilidade, interrompida pola radio.

“Tras o aumento da conflitividade e delincuencia creada no anterior goberno, a nova xunta directiva decidiu colocar cámaras de seguridade e incrementar o número de policías para manter e garantir a orde e seguridade da poboación.”

Volvín a casa despois do meu día na escola, baixando na miña parada. Entro no edificio e vou até o noso piso, con gañas de ver a nai, atopando a porta a medio abrir. Conxelado no sitio e o temor inundando o meu corpo, camiño rixidamente e termino de abrir a porta.

-Nai...?- non houbo resposta.

Pechouse a porta do autobús despois de baixarme e aquel recordo encheu a miña mente. “Estráñote, nai. O único que souben de ti foi o papeleo que fixeches para o antigo gabinete. Se tan só...”.

Vinme interrompido pola vista do paisaxe que me rodeaba: morte. Unha seca catastrófica enguliu toda a vexetación, non había nada, só un chan austero que se estendía quilómetros, sen vida ningunha. Sentía a miña pel arder, e costábame respirar ben,

Fun camiñando até a central onde tiña que resolver o problema, sorprendido pola absoluta destrución deste ecosistema, “e oxalá sexa só este”, pensei. Cheguei ao meu destino, un edificio que parecía un bloque macizo, sen cor; entrei, mentres lía as instrucións que me deixara o meu xefe para ir ao sitio exacto onde se producira o fallo.

Despois de arranxar a maquinaria necesaria e comprobar que todo funcionaba ben, decateime dunha habitación cunha chea de pantallas. “Cámaras, quizais? Non, non parecen mostrar a xent... que e iso?” Achegueime a un computador pequeniño que mostraba á cidade, rodeada dunha cúpula.

Saín apresurado seguindo a dirección que marcaba a pantalla. Cheguei a unhas comportas que se abriron para deixarme entrar. De súpeto, atopeime coa verdade nos beizos, e agora xa entendo porque o meu xefe obrigoume a asinar aqueles papeis, para que soubera que se dicía algo, ía ser home morto.

Freei en seco ao ver unha liña de cristal, unha cúpula entre o mundo exterior e a cidade que na súa extensión, deixaba unhas condicións artificiais para facer crer á poboación de que iso era a verdadeira natureza, sendo moi transparente no final e completamente escura e densa na parte superior, mostrando un ceo estrelado ao ser de noite, feito cun entramado de cables que facían a ilusión do sol que tiñamos e as estrelas, aquelas bonitas bombilliñas que ocultaban o ceo de verdade aos cidadáns. O ceo gris e pardo como o chumbo, contaminado e sen salvación.

Unha fronteira entre a verdade e a mentira que converten en verdade.

XXXIII Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro

Xa chegamos á XXXIII edición do noso Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro. Como non, con este fermoso cartaz con deseño de Isidora Gil e debuxo da nosa alumna Andrea Victoria Rodríguez Fariñas, e como non, neste curso pandémico, con temática da nosa campaña "Un mundo feliz?", concretamente, distopías.

Podedes inspirarvos nos materiais de campaña que fomos colgando neste blog e tamén nos corredores do IES, beber dos vosos escritores ou cineastas favoritos ou reflexionar sobre o propio escenario que estamos a vivir, pero en calquera caso, animámosvos ler atentamente as bases no cartaz e participar!

Tamén podes visitar as entradas deste blog relacionadas, na etiqueta "Certames".

Xa temos gañadora do XXXII Certame de Relato

Certame de relato breve Celso Emilio Ferreiro... Animádevos a participar!!!

XXXI certame de relato breve Celso Emilio Ferreiro

Pois así aos poucos, xa chegamos á XXXI convocatoria do noso certame de relato, no que vos animamos a participar. Con todos vós, o cartaz coas bases. Adiante!

I Certame de Fotografía IES Celso Emilio Ferreiro.

BASES

-Aceptarase calquera foto do centro (edificio, instalacións, actividades, detalles arquitectónicos, etc.) que non mostre primeiros planos de persoas.

-Calidade mínima das fotos: 1MB.

-Deberán ser orixinais e inéditas.

-Poderá participar calquera membro da comunidade educativa.

-Enviaranse as fotos como arquivo adxunto a bibliotecapoleiro@gmail.com facendo constar no asunto “Certame fotográfico 2018” e incluíndo no corpo nome e apelidos do autor.

A foto será difundida e publicada nos medios físicos e electrónicos do centro e utilizada para a creación de materiais propios.

PREMIO SORPRESA!!!!!

A que esperades? Non deixedes de participar!!!

Imaxe procedente de http://fundaciocabanas.org

Estamos de aniversario: XXX Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro

Non o perdades!

Un ano máis, o noso certame de relato breve!!!

XXVIII Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro

Certame de relato breve Celso Emilio Ferreiro

XXVI Certame de Poesía "Celso Emilio Ferreiro"