80 anos do desmantelamento da prisión.

 Antonte, día 30 de setembro, foi o 80 aniversario do desmantelamento da prisión que ocupou estes muros antes ca nós.

O Comité de Memoria Histórica da Comarca de Celanova visibilizou esta data cun acto conmemorativo, e cóntannolo así nas súas redes:

"A Prisión Central de Celanova empezou a ser desmantelada no mes de setembro de 1943. O último documento asinado no cárcere ten data do 30 de setembro de 1943. Hai hoxe 80 anos.
Hoxe, o Comité de Memoria Histórica da Comarca de Celanova realizará un breve acto para sinalar a data coa colocación "simbólica" dunha placa en lembranza dos 103 presos e presas que morreron (foron asasinados) tras penar nesta cadea.
Será ás 18:00 horas na entrada do Instituto, xunto á estatua de Celso Emilio Ferreiro,
autor deste poema sobre aqueles escuros muros:

"PROMETEO ENCADEADO"
Perdeuse na cidá dos calabozos
unha mañá de inverno sin paxaros.
Na cidá das cadeas
e dos mortos en ancios.
Ah, desta casa!
Todos calaban.
Detrás de cada fiestra un rostro escuro
de tristes ollos asexando a rúa.
Sobre as almas espidas dos vencidos
repenicaba xordamente a chuvia.
Ah, desta casa!
Todos calaban.
Un longo muro devolvía as voces
enguruñadas de temor i espanto.
Na cidá das cadeas
unha mañá de mortos pendurados.
Ah, desta casa!
Todos calaban.
Viaxeiro: -Bon home, onde está o camiño?
Bon home: -Eu non sei nada...
Viaxeiro: -Vostede, garda, onde está o camiño
que leva ao aire libre,
á libertá do vento,
ás terras sin cercar,
ao mar fermoso?
Garda: -Eu non sei ese camiño, viaxeiro.
Viaxeiro: -E como pode ser? Un garda debe
coñecer os camiños...
Garda: -Señor, si coñecese os camiños,
coida que ficaría eiquí de garda?
Bon home: -Eu non sei nada, eu non quero
saber nada.
Ah, desta casa!
Todos calaban.

Tamén contan, noutra publicación destes días, testemuños acerca da LEONA, actualmente o noso salón de actos:

Testemuño do xornalista asturiano JUAN ANTONIO CABEZAS CANDELI, un dos 30 condenados a morte en Celanova en Febreiro de 1939 e aillados na LEONA ( o actual salón de actos do instituto)
"Después de hacer funcionar un viejo cerrojo empujó la puerta, que se abrió con un chirrido estridente de gozne mal engrasado. En el interior la luz era sucia y amarilla. Los presos miramos hacia aquella puerta con horror. El jefe de servicios se acercó al grupo y nos habló con forzada amabilidad. El director no quisiera separarlos del resto de la expedición, pero el reglamento de prisiones lo prohíbe terminantemente. Los condenados a muerte o con simple petición de esa pena, que es el caso de todos ustedes, han de estar separados del resto de la población penal. Aquí no hemos tenido nunca condenados a muerte y por tanto no tenemos galería habilitada, con total aislamiento. Provisionalmente hemos decidido instalarlos en esta celda grande que veníamos utilizando como calabozo para los castigados por faltas disciplinarias internas.» Y a continuación: «Recojan sus cosas y vayan pasando> agregó mientras señalaba la puerta de la «leona». Yo volví mis ropas y papeles a la maleta y pasé de los primeros con ánimo decidido. Dentro había dos castigados, uno de ellos un conocido actor de teatro, que fueron liberados» inmediatamente.
El calabozo que se conocía por "la leona" era un camaranchón grande y lóbrego. La escasa luz la recibía del claustro noble del monasterio, por dos arpilleras abiertas en el grueso muro. El piso de losas de piedra tenía mugre del siglo que se lo pidieran. De las vigas negras del alto techo colgaban unas impresionantes barras de hierro re- matadas en ganchos. Después se supo que la «leona» había sido la despensa y fresquera de los monjes. Y que los enormes ganchos se utilizaban para colgar los canales de las reses sacrificadas."

Imaxes recollidas nas redes do Comité de Memoria Histórica

Benvidos en benvidas ao curso 23-24

 Boas! Xa estamos a pleno rendemento. Atención, que veñen moitas novidades! Polo momento, deixámosvos o horario de apertura extraescolar. Bo inicio de curso!

Herbas para comer e curar

 Achegámonos á fin de curso, e polo tanto á noite de San Xoán. Deixámosvos un traballiño de fai tempo que nos acae moi ben nestas datas: Herbas para comer e curar.

O alumnado de debuxo artístico do curso 17-18 realizou este herbario tan fermoso no que podedes atopar especies nomeadas en varios idiomas e tamén co nome científico. Pica na imaxe para ver o documento completo.

Así que, como di o dito: "Herbiñas de San Xoán, librádeme de todo mal". Máis información...

Xa temos premio para o noso Certame literario!

 E a gañadora do noso Certame de Relato Breve Celso Emilio Ferreiro é 

Celeste de Cristófaro Rodríguez, 

de 3ºESO B, con "10 de Setembro". Parabéns! Moi merecido recoñecemento!

10 de setembro

Remataron as vacacións. Setembro dá paso a outro curso académico. A maioría de rapaces e

rapazas non están dispostos a querer deixar atrás o verán e voltar a estudar...

Unha moza, Uxía, aínda segue durmindo. O feito de que hoxe comecen as clases non lle supón unha

ledicia precisamente. Si, sabe que hoxe empeza o curso, pero prefire quedar a durmir. Con sorte,

con moita sorte, súa nai esqueceríao e pensaría que hoxe aínda é un día máis de vacacións... Non

quere voltar ao instituto despois do que pasou no curso anterior. O último día sentiuse moi aliviada

de que por fin acabase todo... Foi cando decidiu quedar na casa durante todo o verán.

Unicamente saíu para pasar uns días onda a súa avoa, ao carón da praia, en Baiona. Alí ninguén a

coñecía e non podían facerlle dano. Non tería que volver escoitar palabras que a ferían.

- Nena! Uxía! Esperta que hoxe tes clase! – Berrou miña nai toda alporizada.

- Xa vou mamá! E non fai falla tanto barullo, que me doe a cabeza -. E eu que pensaba que non se ía

decatar... Agora vou ter que prepararme en cinco minutos, co que me custa moverme polas mañás.

Uxía baixou as escaleiras cara á cociña. Alí agardaba a súa nai que xa estaba rematando de tomar o

café, coma sempre, ás présas para non chegar tarde ao traballo. Deulle un bico e saíu pola porta.

A rapaza púxose a quentar un café con leite no microondas. Sacou unhas galletas da lacena e

deixounas enriba da mesa. Colleu o café e sentou a almorzar...

- Xa non te lembrabas de min verdade? Pensabas que che ía resultar doado deixarme de lado?

- Podes parar de darme a lata? Estou farta! Sabes canto tempo me custou deixar de pensar en ti e

de esquecer todas esas parvadas que me dicías?

-Veña, muller. Non é para tanto. Sabes moi ben que che gusto dende que eras pequena. A que

veñen tantas queixas agora?

- Sabes que? Marcho. Non son quen de aturarte máis.

A rapaza deixou o café morno e as galletas enriba da mesa e subiu correndo ao seu cuarto. Pechou

por dentro e meteuse na cama. Choraba. Xa o tiña decidido: hoxe non iría a clase, non estaba

preparada para que todo o mundo a vise e menos despois do que sucedera antes das vacacións...

Tras un bo anaco, deuse a volta e púxose boca arriba enxugando as bágoas. Quería estar tranquila.

Quería saber por que diaños lle pasaba isto a ela. Acaso hoxe non son normais todos os tipos de

corpos? Que pasaba se tiña un par de kilos de máis? E que? Que acontecía se non era delgada e

esvelta como as súas compañeiras? Non estamos no século XXI, onde se promove a diversidade de

persoas?

Uxía aferrouse ás mantas con forza, estaba chea de ira e impotencia... Veñen á súa cabeza os berros,

os empurróns, as humillacións... As palabras que a ferían perseguíana constantemente. Os insultos

escritos con pintura para os beizos no espello do baño, as indirectas do profesor de educación física,

as mensaxes anónimas que lle mandaban onde lle dicían de todo...

Estaba cansa de chegar á clase cun sorriso forzado, falso, de escoitar merdas de todos e aparentar

que non lle facían dano, de ir de compras coas amigas e probar unha chea de vestidos que nunca a

convencían, de odiar verse no reflexo de todos os espellos e chegar á casa e non poder probar

bocado, porque a súa conciencia non lle deixaba...

Decidiuno, sen máis. Había moito tempo que se sentía así, con moitas preguntas esparexidas na súa

cabeza, preguntas que se amoreaban, porque nunca lles atopaba unha resposta, formando un nó,

ao igual que a comida no seu estómago.

De súpeto, ergueuse. Saíu tomar o aire ao balcón do cuarto. Mirou para as barras e pensou que

quizais era un estorbo para todo o mundo, seguro que estarían mellor sen ela. Xa non sufriría máis,

xa non tería que pasar días enteiros sen comer ou días nos que lle podía máis a ansiedade e comía

demasiado... Xa non lle provocaría problemas á súa nai e non tería que sufrir máis acoso na clase...

Subiuse enriba dos barras do balcón. Pechou os ollos e fíxoo...

Feliz Día da Música!!!!

 Da factoría da Aula Verde do IES Celanova, e da man do noso creador audiovisual Carlos Alonso, deixámosvos este fantástico vídeo no que amosamos o coro alto do noso Mosteiro que nunca deixaremos de poñer en valor como a formidable xoia artística que é. 

No órgano soa Preludio e Chacona de Dietrich Buxtehude.

Recomendacións para o verán

 E chegamos ao último día do curso! O tempo voa, así que aproveitade ben as vacacións!

E que mellor xeito de facelo que viaxando no mellor vehículo...

Picade na imaxe para ver o documento completo. Feliz verán!!!!!

Pon un cartel na túa vida!

 Traballamos durante este curso, profes e alumnos, no mundo da publicidade gráfica, e que mellor que facelo da man de Baldomero Moreiras.

Tras a formación que recibimos os integrantes do grupo de traballo da biblioteca  con este xenial artista da nosa vila, o alumnado de Plástica de 4º ESO realizou estes fermosos traballos que vos achegamos:

1.- Picade na imaxe para ver toda a información e "modus operandi" para o alumnado: 

2.- Picade nestoutra para ver as fermosísimas creacións do alumnado: