Biblio Poleiro

Damos os parabéns a Andrea Victoria Rodríguez Fariña polo seu relato titulado Distopía: foi o gañador nesta XXXIII edición do certame. Achegámolo completiño para que o disfrutedes. Que aproveite!

DISTOPÍA

Sentín a alguén sacudindo o meu brazo, chamando polo meu nome. -Veña, érguete- dicía cun ton amigable un dos meus compañeiros de traballo.- Chámate o xefe, di que é unha emerxencia, así que vai rápido.

“Maldición, outra vez” pensei, mentres trataba de mover sen éxito as miñas extremidades. Esperei uns minutos e logrei relaxarme, para logo levantarme e murmurar cara o meu compañeiro -Grazas, sinto as molestias.- Partín o máis rápido que puiden até chegar á oficina do xefe, quen esperaba impaciente, tendéndome uns papeis.

-Xa sei que só te encargas de reparar os filtros de osíxeno dos árbores de toda a cidade, pero ti es o mellor enxeñeiro da cidade. Tes que atender esta urxencia canto antes.- recibiume sen preámbulos.- Houbo un fallo grave no principal sistema enerxético, o que se atopa nas aforas do sur da cidade.- explicou firmemente e sen sequera verme. -Non podemos permitir á cidadanía perderse as finais da liga de fútbol, iso exaltaríaos e non queremos que a policía interveña, non?- continuou con un ton irónico e ameazante para que eu sexa consciente da importancia do asunto.

-Si, señor.- respondín sen dubidar -Tan grave foi o fallo que é necesario ir até alí? Non se puido controlar co mantemento mensual?- preguntei e arrepentinme ao segundo. Estaba cuestionando a eficacia do sistema.

-Se non te encargas rápida e eficientemente do asunto, non seguirei obviando a túa condición e perderás o traballo.- afirmou sen mostrar emoción ningunha. Levantouse e situouse fronte de min. -Recorda: calquera cousa que vexas ou escoites queda só para ti. Non cuestiones, non divulgues, non penses ou perderás máis que o teu traballo.- a gravidade da súa voz, a frialdade dos seus ollos e a seguridade das súas palabras enchéronme de medo, facendo que deixara de sentir os brazos. -Asina os papeis e marcha.- obedecín o seu mandato ca pouca forza da miña man, e cunha inclinación de cabeza como despedida, saín do edificio aínda co temor no meu corpo.

Camiñei até a estación de autobuses, observando a limpeza e pulcritude das instalacións, dun branco impoluto. Busquei o bus coa ruta correspondente ao meu destino e esperei a que chegara, xunto a un señor de mediana idade que lucía pálido, delgado e luído, quen ollaba a súa carteira; desta caeu unha foto dunha rapaciña e o home recolleuna temoroso mirándome con horror, dado que unha das leis fundamentais é non levar obxectos ou vestimenta allea á establecida. -Non o podo denunciar, non vin nada.- murmurei e apartei a mirada. -Moitas gracias, de verdade, con sei como podo pagarllo.- bisbou con verdadeira gratitude na súa voz.- Deixando de arriscar a súa vida.- respondín cun aceno de tristeza.

Logo chegou o bus e subín, sentándome ao lado da fiestra. Observei a perfección dos edificios e da xente, sempre coa rutina frenética do traballo e impresos neles a frialdade da alegría finxida, encabezados por un ceo azul vivo e un sol vibrante, case que artificial. Tras dúas horas de camiño saín do centro da cidade, notando a crecente

decadencia e falta de coidado nas edificacións, con escasa xente nas rúas, máis sucias e decrépitas.

“Agora xa sei porqué no permiten á xente abandonar o centro”, divaguei nos meus pensamentos mentres vía ás patrullas ir e vir, entrar nas casas e inspeccionar ás persoas, escoitando gritos e disparos de cando en vez, “así que están a seguir con iso despois de tanto tempo... dende logo, non cambiaron en nada”.

A morriña invadiume cando pasei pola aquela parada de bus. Pechei os ollos para relaxarme, e antes de que pasase outra vez, fun precavido e tomeime unha pastilla. “A ver se de verdade funcionas” roguei, suspirando.

Abrinos e atopeime cos bloques de vivendas lúgubres baixo un ceo pardo e sen brillo, mentres escoitaba os berros dos nenos no autobús. Viña acompañado polo meu mellor amigo, quen ollaba de esguello ao condutor.

“Noticias de última hora: produciuse un secuestro na sede do goberno tras a vitoria da oposición...”

-Que di ese? -bisbou achegándose á miña orella, sinalando ao home. Tentei prestar atención ao que murmuraba, até que logrei descifrar algo.

-Algo como...”gañaron as eleccións”, pero non o entendín moi ben- respondín no mesmo ton.

-Ah, cousas de política. Cando estou na casa iso é o único sobre o que fala o meu pai, pero non deixa que o escoitemos...non é unha cousa “para nenos”. -afirmou un pouco decepcionado pola miña resposta, pero non lle prestei atención, xa que trataba de escoitar ao condutor, sen éxito.

Ao chegar á parada baixei, e só puiden escoitar as verbas que quedarían na miña cabeza para sempre...”É o principio do fin”.

Chegando a casa, escoitei prantos dende o piso de enriba, metinme dentro o máis rápido que puiden e deixei a porta aberta para ver o que pasaba. Uns homes armados subían polas escaleiras; de súpeto, nai pechou a porta e tapoume a boca, pondo o seu dedo nos beizos en xesto de silencio, mirándome aterrada.

-Soltádeme xa! Non! -escoitouse levemente- Non, non! A elas non, levádeme só a min! -os berros resoan cada vez máis forte- Suplícovolo, deixád... -un golpe xordo que foi seguido por xemidos. Un gran silencio inundou o edificio.

Nai agarroume do brazo e levoume á miña habitación, axeonllouse e abrazoume. -Non dubides, non preguntes e só confía en ti- díxome cunha voz suave pero firme. Asentín e aperteina, sentindo o medo que ámbolos dous tiñamos.- A cea está lista, vamos. - nai sorriu e comemos, escoitando a radio en silencio.

O día seguinte sigo o mesmo traxecto, longo coma o demo. O bus está baleiro por estaren eu na primeira parada, polo que pecho os ollos e dedícome a gozar da tranquilidade, interrompida pola radio.

“Tras o aumento da conflitividade e delincuencia creada no anterior goberno, a nova xunta directiva decidiu colocar cámaras de seguridade e incrementar o número de policías para manter e garantir a orde e seguridade da poboación.”

Volvín a casa despois do meu día na escola, baixando na miña parada. Entro no edificio e vou até o noso piso, con gañas de ver a nai, atopando a porta a medio abrir. Conxelado no sitio e o temor inundando o meu corpo, camiño rixidamente e termino de abrir a porta.

-Nai...?- non houbo resposta.

Pechouse a porta do autobús despois de baixarme e aquel recordo encheu a miña mente. “Estráñote, nai. O único que souben de ti foi o papeleo que fixeches para o antigo gabinete. Se tan só...”.

Vinme interrompido pola vista do paisaxe que me rodeaba: morte. Unha seca catastrófica enguliu toda a vexetación, non había nada, só un chan austero que se estendía quilómetros, sen vida ningunha. Sentía a miña pel arder, e costábame respirar ben,

Fun camiñando até a central onde tiña que resolver o problema, sorprendido pola absoluta destrución deste ecosistema, “e oxalá sexa só este”, pensei. Cheguei ao meu destino, un edificio que parecía un bloque macizo, sen cor; entrei, mentres lía as instrucións que me deixara o meu xefe para ir ao sitio exacto onde se producira o fallo.

Despois de arranxar a maquinaria necesaria e comprobar que todo funcionaba ben, decateime dunha habitación cunha chea de pantallas. “Cámaras, quizais? Non, non parecen mostrar a xent... que e iso?” Achegueime a un computador pequeniño que mostraba á cidade, rodeada dunha cúpula.

Saín apresurado seguindo a dirección que marcaba a pantalla. Cheguei a unhas comportas que se abriron para deixarme entrar. De súpeto, atopeime coa verdade nos beizos, e agora xa entendo porque o meu xefe obrigoume a asinar aqueles papeis, para que soubera que se dicía algo, ía ser home morto.

Freei en seco ao ver unha liña de cristal, unha cúpula entre o mundo exterior e a cidade que na súa extensión, deixaba unhas condicións artificiais para facer crer á poboación de que iso era a verdadeira natureza, sendo moi transparente no final e completamente escura e densa na parte superior, mostrando un ceo estrelado ao ser de noite, feito cun entramado de cables que facían a ilusión do sol que tiñamos e as estrelas, aquelas bonitas bombilliñas que ocultaban o ceo de verdade aos cidadáns. O ceo gris e pardo como o chumbo, contaminado e sen salvación.

Unha fronteira entre a verdade e a mentira que converten en verdade.