Hoxe na biblio acollemos a un grupo de alumnado bretón da optativa de castelán que, ademais de visitar o centro, participou nun recital poético moi especial.
A actividade consistiu en dividir en pequenos trociños tres poemas de Celso Emilio Ferreiro. Tiveron, xunto co noso alumnado de 3ºESO B compoñer de novo os poemas e recitalos en grupo, cada un o seu trociño (coa axuda de que estaban numerados e o texto estaba en cores diferentes para cada poema).
O alumnado local e visitante colaborou e axudouse, e os visitantes amosaron unha grande afouteza e un fantástico oficio lendo en galego! O piano da biblioteca acompañou o recital, que foi aberto pola profe Teresa Devesa recitando magníficamente Longa noite de Pedra.
Deixámosvos os tres poemas de Celso Emilio recitados colaborativamente e o album de fotos con algún vídeo. Repetiremos!
ESPERANZA
Erguerémola
espranza
sobre ista
terra escura,
coma quen
ergue un facho
nunha noite
sin lúa.
Marcharemos
cinguidos
polos duros
segredos
dunha
patria soñada
á que non
voltaremos.
Non sabrán
o camiño
que pra
entón colleremos.
Longos ríos
de brétema,
longos
mares de tempo.
Tripulantes
insomnes
na libertá
creemos.
Viva, viva,
decimos
aos que
están no desterro
e soñan cun
abrente
de
bandeiras ao vento.
Adictos da
saudade, que levades a luz polos vieiros.
¡Saúde a
todos, compañeiros!
Celso
Emilio Ferreiro
“Longa noite de pedra”
OS RATOS
Un rato é
unha cousa que se move,
unha cousa
que vive nos sobrados
e ten un
corazón pequerrechiño
e dous
ollos de vidro sempre acesos.
Unha cousa
que vai furando as tebras,
xurde
correndo, pasa, fuxe, líscase.
Un rato é
unha cousa que está viva
un intre
só, dempóis xa non é nada,
sombra nas
sombras mestas dos buratos.
A noite é
un burato sin orelas
pra os
homes, tristes ratos sin acougo.
Un home é
unha cousa que cavila,
cismando
sempre, sempre amargurado,
fuxindo de
outras cousas que rebulen,
revolvendo papeis,
decote
rebulindo,
sempre con
presas, atafegado sempre.
camiña,
chouta, avanta nos buratos,
nos
sobrados do mundo,
nas
estradas da vida,
nas pedras,
no vento,
nas rúas,
nos seos
das mulleres.
Un rato é
unha cousa que se move.
Escóitame
Walt Disney, ¿ónde estabas
que os meus
soños de pombas non te viron
cando o meu
corazón inda era neno
e había
carabeles nos meus ollos?
Celso Emilio Ferreiro en O soño sulagado
POEMA NUCLEAR
¡Qué ben, que a bomba ven co seu rebombio!
A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo,
A bomba con aramios, con formigas,
con fornos pra asar meniños loiros.
A bomba ten lombrices, bombardinos,
vermes de luz, bombillas fluorescentes,
peixes de chumbo, vómitos, anémonas,
estrelas de plutonio plutocrático,
esterco de cobalto hidroxenado,
martelos, ferraduras, matarratos.
A bomba, bong. A bomba, bon amigo.
Con átomos que estoupan en cadeia
e creban as cadeias que nos atan:
Os outos edificios.
Os outos funcionarios.
Os outos fiñanceiros.
Os outos ideais.
¡Todo será borralla radioaitiva!
As estúpidas nais que pairen fillos
polvo serán, mais polvo namorado.
Os estúpidos pais, as prostitutas,
as grandes damas da beneficencia,
magnates e mangantes, grandes cruces,
altezas, escelencias, eminencias,
cabaleiros cubertos, descubertos,
nada serán meu ben, si a bomba ven,
nada o amor, e nada a morte morta
con bendiciós e plenas indulxencias.
¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño
amable primavera faise cinza
de vagos isótopos placentarios,
de letales surrisas derretidas
baixo un arco de átomos triunfaes.
A bomba, ¡bong! a bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas,
axiña ven, vela aí ven, bon amigo.
¡Estános ben! ¡Está ben! ¡Está bon!
¡¡¡Booong!!!
Celso Emilio Ferreiro en O soño sulagado
.jpeg)
Ningún comentario:
Publicar un comentario